Tuwing Nag-iisa sa Mapa ng Buntonghininga

Bilang apologia pro vita sua, o mga awit patungkol sa sarili, ang apatnapung tula sa unang koleksiyon ni Paolo Tiausas, ang Tuwing Nag-iisa sa Mapa ng Buntonghininga, ay postmodernong kalipunang namumutiktik sa halos siyento porsiyentong autobiyograpikal na anekdota na payugto-yugtong tatambad sa mambabasa nang nabibihisan ng sisteng maanghang-na-mapait-na-nakapanlulupaypay sa mga larawan ng kahirapan at/o kabuktutang sinadya at/o di-sinadya, kamangmangang mistulang bálat sa utak, at makapal na compendium ng mga bagay (i.e., sa konteksto ng tulang “Bagay” ng kilusang pampanitikang tubong-Ateneo) na nilelente ng mapanuri at mapanuksong pagsisiyasat sa kung paano nabibisaklat o napipilay ang aparatong intelektuwal ng iskolar at kung paano rin niya buong husay na babaligtarin ang unipormeng pang-Atenista upang matambad ang mga himulmol, butas, o wakwak na sinulsihan nang buong ingat, o, nang kung papa-papaano lamang. —Benilda S. Santos Kung pag-usapan ni Paolo Tiausas ang kanyang kabataa